Παρακλητικός Κανών στον Άγιο Δημήτριο τον Μυροβλύτη Ποίημα Μοναχού Γερασίμου Μικραγιαννανίτου

Παρακλητικός Κανών στον Άγιο Δημήτριο τον Μυροβλύτη 
Ποίημα Μοναχού Γερασίμου Μικραγιαννανίτου 

Ὁ Ἱερεύς: Εὐλογητός ὁ Θεός ἠμῶν πάντοτε, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων.
Ὁ Ἀναγνώστης: Ἀμήν.
Δόξα σοί, ὁ Θεός ἠμῶν, δόξα σοί.
Βασιλεῦ Οὐράνιε, Παράκλητε, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁ πανταχοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν, ὁ θησαυρός τῶν ἀγαθῶν καί ζωῆς χορηγός, ἐλθέ καί σκήνωσον ἐν ἠμίν καί 
καθάρισον ἠμᾶς ἀπό πάσης κηλίδος καί σῶσον, Ἀγαθέ τάς ψυχᾶς ἠμῶν.
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος ἐλέησον ἠμᾶς. (τρεῖς φορές)
Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί Ἁγίω Πνεύματι.
Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Παναγία τριάς, ἐλέησον ἠμᾶς. Κύριε ἰλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἠμῶν. Δέσποτα, συγχώρισον τάς ἀνομίας ἠμίν. Ἅγιε, ἐπισκεψε καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἠμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.
Κύριε ἐλέησον, Κύριε ἐλέησον, Κύριε ἐλέησον.
Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί Ἁγίω Πνεύματι.
Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Πάτερ ἠμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τό ὄνομά Σου, ἐλθέτω ἡ βασιλεία Σου, γεννηθήτω τό θέλημά Σου ὡς ἐν οὐρανό καί ἐπί τῆς γής. Τόν ἄρτον ἠμῶν τόν ἐπιούσιον δός 
ἠμίν σήμερον, καί ἅφες ἠμίν τά ὀφειλήματα ἠμῶν, ὡς καί ἠμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἠμῶν, καί μή εἰσενέγκης ἠμᾶς εἰς πειρασμόν ἀλλά ρύσαι ἠμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ.

Ψαλμός ρμβ΄ (142)
Κύριε, εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τήν δέησίν μου ἐν τή ἀληθεία σου, εἰσάκουσόν μου ἐν τή δικαιοσύνη σου• καί μή εἰσέλθης εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου σου, ὅτι 
οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν. ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρός τήν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τήν ζωήν μου, ἐκάθισε μέ ἐν σκοτεινοῖς ὡς νεκρούς αἰῶνος καί ἠκηδίασεν 
ἔπ ἐμέ τό πνεῦμά μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πάσι τοῖς ἔργοις σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν σου ἐμελέτων. διεπέτασα 
πρός σέ τάς χεῖράς μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρος σοί. Ταχύ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμά μου μή ἀποστρέψης τό πρόσωπόν σου ἄπ ἐμοῦ, καί ὁμοιωθήσομαι 
τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. ἀκουστόν ποίησον μοί τό πρωί τό ἔλεός σου, ὅτι ἐπί σοῖ ἤλπισα• γνώρισον μοί, Κύριε, ὁδόν, ἐν ἤ πορεύσομαι, ὅτι πρός σέ ἤρα τήν ψυχήν μου• 
ἐξελού μέ ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, ὅτι πρός σέ κατέφυγον. δίδαξον μέ τοῦ ποιεῖν τό θέλημά σου, ὅτι σύ εἰ ὁ Θεός μου• τό πνεῦμά σου τό ἀγαθόν ὁδηγήσει μέ ἐν γῆ εὐθεία. 
Ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου, Κύριε, ζήσεις μέ, ἐν τή δικαιοσύνη σου ἑξάξεις ἐκ θλίψεως τήν ψυχήν μου καί ἐν τῷ ἐλέει σου ἐξολοθρεύσεις τούς ἐχθρούς μου καί ἀπολεῖς πάντας 
τούς θλίβοντας τήν ψυχήν μου, ὅτι ἐγώ δοῦλός σου εἰμι.

Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἠμίν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος ἅ΄. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίω, καί ἐπικαλεῖσθε τό ὄνομα τό ἅγιον αὐτοῦ.
Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἠμίν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος β΄. Πάντα τά ἔθνη ἐκύκλωσαν μέ, καί τῷ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς.
Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἠμίν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος γ΄. Παρά Κυρίου ἐγένετο αὔτη, καί ἔστι θαυμαστή ἐν ὀφθαλμοῖς ἠμῶν.
Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἠμίν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῶ
Ὡς τοῦ Σωτῆρος εὐκλεής Ἀθλοφόρος, καί εὐσεβούντων βοηθός καί προστάτης, Μεγαλομάρτυς Ἅγιε Δημήτριε, λύτρωσαι τήν πόλιν σου, συμφορῶν καί κινδύνων, δίδου δέ τοῖς 
σπεύδουσι, τή πανσέπτω σορῶ σου, ἁμαρτημάτων λύσιν καί παθῶν, ταῖς πρός Θεόν, εὐπροσδέκτοις πρεσβείαις σου.

Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί Ἁγίω Πνεύματι.
Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Θεοτοκίον
Οὐ σιωπήσομεν ποτέ Θεοτόκε, τάς δυναστείας σου λαλεῖν οἱ ἀναξιοι• εἰμή γάρ σύ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ἠμας ἐρρύσατο, ἐκ τοσούτων κινδύνων; τίς δέ διεφύλαξεν ἕως 
νῦν ἐλευθέρους• οὐκ ἀποστῶμεν Δέσποινα ἐκ σού• σούς γάρ δούλους σώζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.

Ψαλμός ν΄ (50)
Ἐλέησον μέ, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἑξάλειψον τό ἀνόμημά μου•ἐπί πλεῖον πλῦνον μέ ἀπό τῆς ἀνομίας μου καί ἀπό τῆς ἁμαρτίας 
μου καθάρισον μέ. Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγώ γινώσκω, καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μου ἐστι διαπαντός. Σοί μόνω ἥμαρτον καί τό πονηρόν ἐνώπιόν σου ἐποίησα, ὅπως ἄν 
δικαιωθῆς ἐν τοῖς λόγοις σου, καί νικήσης ἐν τῷ κρίνεσθαι σέ. Ἰδού γάρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην, καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησε μέ ἡ μήτηρ μου. Ἰδού γάρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τά 
ἄδηλα καί τά κρύφια της σοφίας σου ἐδήλωσας μοί. Ραντιεῖς μέ ὑσσώπω, καί καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς μέ, καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοί ἀγαλλίασιν καί 
εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀποστρεψον τό πρόσωπόν σου ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν μου καί πάσας τάς ἀνομίας μου ἑξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν 
ἐμοί, ὁ Θεός, καί πνεῦμα εὐθές ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μή ἀπορρίψης μέ ἀπό τοῦ προσώπου σου καί τό πνεῦμά σου τό ἅγιον μή ἀντανέλης ἄπ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοί τήν 
ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου σου καί πνεύματι ἠγεμονικῶ στήριξον μέ. Διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς σου, καί ἀσεβεῖς ἐπί σέ ἐπιστρέψουσι. Ρύσαι μέ ἐξ αἱμάτων ὁ Θεός, ὁ Θεός τῆς 
σωτηρίας μου•ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσά μου τήν δικαιοσύνην σου. Κύριε, τά χείλη μου ἀνοίξεις, καί τό στόμα μου ἀναγγελεῖ τήν αἴνεσίν σου. Ὅτι εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα 
ἄν•ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσία τῷ Θεῶ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τή 
εὐδοκία σου τήν Σιῶν, καί οἰκοδομηθήτω τά τείχη Ἱερουσαλήμ• τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφοράν καί ὁλοκαυτώματα• τότε ἀνοίσουσιν ἐπί τό θυσιαστήριόν σου 
μόσχους.

Ὠδή ἅ’. Ἦχος πλ. δ’. Ὑγρᾶν διοδεύσας
Ἅγιέ του Θεοῦ πρέσβευε ὑπέρ ἠμῶν.
Ἰσχύϊ ἀθλήσας τή θεϊκή, Δημήτριε Μάρτυς, ἰσχύν δίδου κατά παθῶν, τή σῆ ἀντιλήψει Ἀθλοφόρε, τοῖς τή θερμή προσίουσι πρεσβεία σου. 
Ἅγιέ του Θεοῦ πρέσβευε ὑπέρ ἠμῶν.
Θαυμάτων παράδοξα ἐνεργῶν, λυτροῦσαι κινδύνων, καί παντοίων ἐπιφορῶν, Δημήτριε Μάρτυς τοῦ Κυρίου, τούς προσίοντας πιστῶς τή πρεσβεία σου.
Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί Ἁγίω Πνεύματι.
Ἰλέωσαι Μάρτυς ὡς συμπαθής, Χριστόν τόν Σωτήρα, ὡς ἄν εὔρωμεν ἱλασμόν, καί λύσιν παθῶν τέ καί πταισμάτων, οἱ σέ προστάτην πλουτοῦντες Δημήτριε.
Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Θεοτοκίον
Μαρία Παρθένε ἡ ἐν σαρκί, Θεόν τετοκυία, τῆς σαρκός μου τάς χαλεπᾶς, ἴασαι ὀδύνας καί ψυχῆς μου, τήν σκοτομήνην φωτί σου διαλυσον.

Ὠδή γ’. Οὐρανίας ἁψίδος…
Ἅγιέ του Θεοῦ πρέσβευε ὑπέρ ἠμῶν.
Ὑπέρ πάντων δυσώπει, τόν εὐμενῆ Κύριον, πάσης ἐκλυτροῦσθαι ἀνάγκης, καί περιστάσεως, Μάρτυς Δημήτριε, τούς ἀκλινεῖ διανοία τῷ ναῶ σου σπεύδοντας, καί σέ γεραίροντας.
Ἅγιέ του Θεοῦ πρέσβευε ὑπέρ ἠμῶν.
Ρῶσιν δίδου σωμάτων, καί τῶν ψυχῶν ἴασιν, καί πολυειδῶν συμπτώματων, τήν ἀπολύτρωσιν, Μάρτυς Δημήτριε, ταῖς πρός Χριστόν ἰκεσίαις, τοῖς θερμῶς προστρέχουσι τή 
προστασία σου.
Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί Ἁγίω Πνεύματι. 
Οἱ τῷ θείω ναῶ σου, μετά σπουδῆς σπεύδοντες, πάσης λυτρωθείημεν βλάβης, τοῦ πολεμήτορος, Μάρτυς Δημήτριε, καί θεϊκῆς εὐσπλαχνίας, τύχοιμεν πρεσβείαις σου, ἀξιοθαύμαστε.
Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Θεοτοκίον
Χορηγόν του ἐλέους, καί οἰκτιρμῶν πέλαγος, τόν Δημιουργόν τῶν ἁπάντων, Παρθένε τέξασα, δί’ ἀγαθότητα, ἠμᾶς οἰκτείρησον πάντας, τούς τόν ἀνερμήνευτον, ὑμνοῦντας τόκον σου.
Διασωσον Μεγαλομάρτυς Δημήτριε σαῖς πρεσβείαις, πάσης βλάβης καί θλιβερῶν περιστάσεων, τούς σέ μεσίτην πρόν Κύριον κεκτημένους.
Ἐπιβλεψον ἐν εὐμενεία πανύμνητε Θεοτόκε ἐπί τήν ἐμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν, καί ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τό ἄλγος. 

Αἴτησις καί τό Κάθισμα.
Ἦχος β’. Πρεσβεία θερμή.
Προστάτης θερμός, Θεσσαλονίκης πέφηνας, ἐκ πάσης ὀργῆς, καί θλίψεως ρυόμενος, Δημήτριε πανεύφημε, τούς θερμῶς ἐκβόωντας ἐκ πίστεως. Ἐπερχομένων ἠμᾶς 
συμφορῶν, ἀτρώτους διάσωζε δεόμεθα.

Ὠδή δ’. Εἰσακήκοα Κύριε.
Ἅγιέ του Θεοῦ πρέσβευε ὑπέρ ἠμῶν.
Ἐπιφάνηθι Ἅγιε, ἀοράτως ταύτη τή κληρουχία σου, καί τήν λύπην διασκέδασον, τήν νῦν κατασχοῦσαν τάς ψυχᾶς ἠμῶν.
Ἅγιέ του Θεοῦ πρέσβευε ὑπέρ ἠμῶν.
Ὑπερήφανον δράκοντα, καθ’ἠμῶν τά χείρονα τεκταινόμενον, κατασύντριψον Δημήτριε, τή κραταιοτάτη προστασία σου.
Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί Ἁγίω Πνεύματι.
Μή ἐλλείπης λυτρούμενος πάσης δυσχερείας ταύτην τήν πόλιν σου, ὡς ἐρρύσω ταύτην Ἅγιε, ἀπειλῆς σεισμοῦ καί ὀλεθρεύσεως.
Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Θεοτοκίον
Ὡς τεκοῦσα ἐν σώματι, τόν Δημιουργόν Παρθένε τῆς κτίσεως, καθικέτευε δεόμεθα, πάσης ἠμᾶς ρύεσθαι κακώσεως.

Ὠδή ἐ’. Φώτισον ἠμᾶς.
Ἅγιέ του Θεοῦ πρέσβευε ὑπέρ ἠμῶν
Νόσων καί παθῶν, ἀπολύτρωσαι Δημήτριε, τούς προσπίπτοντας τή θεία σου σορῶ, ἐξ ἤς ρέει Παρακλήτου χάρις ἄφθονος.
Ἅγιέ του Θεοῦ πρέσβευε ὑπέρ ἠμῶν
Ἤθλησας στερρῶς, καί ἠγίασας τήν πόλιν σου, ταῖς τοῦ αἵματος καί μύρου προχοαῖς, ἤν καί νῦν ἐκ πάσης ρύου Μάρτυς θλίψεως.
Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί Ἁγίω Πνεύματι.
Μέγαν ἀρωγόν, καί προστάτην συμπαθέστατον, κεκτημένοι σέ οἱ Θεσσαλονικεῖς, κατά χρέος σέ γεραίρουσι Δημήτριε.
Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Θεοτοκίον
Ἄλυπον ἠμῶν, τήν ζωήν Παρθένε τήρησον, καί ἐκ πάσης ἀθυμίας τοῦ ἐχθροῦ, τάς ψυχᾶς ἠμῶν ἁπάλλαξον δεόμεθα.

Ὠδή στ’. Τήν δέησιν.
Ἅγιέ του Θεοῦ πρέσβευε ὑπέρ ἠμῶν
Σορός σου, Μεγαλομάρτυς ἡ θεία, ὥσπερ ἄλλο ἰλαστήριον θεῖον, Θεσσαλονίκη τή πόλει σου ὤφθη, ἁγιασμόν καί παθῶν ἀπολύτρωσιν, καί ἱλασμόν ἁμαρτιῶν, τοῖς πιστοῖς 
χορηγοῦσα Δημήτριε.
Ἅγιέ του Θεοῦ πρέσβευε ὑπέρ ἠμῶν
Σκανδάλων, καί νοσημάτων καί πόνων, καί σεισμοῦ τῆς ὀλεθρίου μανίας, ταῖς πρός Χριστόν ἰκεσίαις σου Μάρτυς, τήν κληρουχίαν σου ἄτρωτον φύλαττε, ὅτι τή σή διά παντός, 
προστασία προστρέχει Δημήτριε.
Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί Ἁγίω Πνεύματι. 
Κινδύνου, ὡς ἐλυτρώσω παμμάκαρ, ἐκ σεισμοῦ τοῦ βαρυτάτου λιταίς σου, Θεσσαλονίκην τήν πόλιν σου Μάρτυς, οὕτως αὐτήν ἀεί ἄτρωτον φύλαττε, ἐπερχομένων συμφορῶν, 
παρρησίαν πλουτῶν πρός τόν Κύριον.
Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Θεοτοκίον
Ἐτέχθη, ἐκ τῶν ἁγνῶν σου αἱμάτων, ὁ τό εἶναι δεδωκῶς πάσι Κόρη, ἐκ τῆς φθορᾶς ἑξαιρούμενος πάντας, τούς προσκυνοῦντας τό μέγα μυστήριον, τοῦ τοκετοῦ σου τοῦ φρικτοῦ, 
Θεοτόκε Παρθένε Πανύμνητε.
Διασωσον Μεγαλομάρτυς Δημήτριε σαῖς πρεσβείαις, πάσης βλάβης καί θλιβερῶν περιστάσεων, τούς σέ μεσίτην πρόν Κύριον κεκτημένους.
Ἄχραντε, ἡ διά λόγου τόν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα, δυσώπησον ὡς ἔχουσαν Μητρικήν παρρησίαν.

Αἴτησις καί τό Κοντάκιον
Ἦχος β’. Τοῖς τῶν αἱμάτων σου.
Πάλαι μέν μύρον εὐῶδες ἀνέβλυζεν, ἡ σή σορός ἡ ἁγία Δημήτριε• νῦν δέ παρέχει τήν χάριν τοῦ Πνεύματος, τοῦ ἐν αὐτή ἐνοικοῦντος μακάριε, τοῖς πίστει καί πόθω προστρέχουσι.

Προκείμενον.
Δίκαιος ὡς φοῖνιξ ἀνθήσει, καί ὡσεί κέδρος ἡ ἐν τῷ Λιβάνω πληθυμθήσεται
Στίχ. Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς Ἁγίοις αὐτοῦ.

Εὐαγγέλιον κατά Λουκᾶν (κά΄ 12-19)
Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ Μαθηταῖς. Προσέχετε ἀπό τῶν ἀνθρώπων• ἐπιβαλούσι γάρ ἐφ’ ὑμᾶς τάς χείρας αὐτῶν, καί διώξουσι, παραδίδοντες εἰς συναγωγᾶς καί φυλακάς, 
ἀγομένους ἐπί βασιλεῖς καί ἡγεμόνας, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός μου. Ἀποβήσεται δέ ὑμίν εἰς μαρτύριον. Θέσθε οὔν εἰς τάς καρδίας ὑμῶν, μή προμελετᾶν ἀπολογηθήναι• ἐγώ γάρ 
δώσω ὑμίν στόμα καί σοφίαν, ἡ οὗ δυνήσονται ἀντειπεῖν, οὐδέ ἀντιστῆναι πάντες οἱ ἀντικείμενοι ὑμίν. Παραδοθήσεσθε δέ καί ὑπό γονέων, καί ἀδελφῶν, καί συγγενῶν, καί 
φίλων, καί θανατώσουσιν ἐξ ὑμῶν. Καί ἔσεσθε μισούμενοι ὑπό πάντων διά τό ὄνομα μού• καί θρίξ ἐκ τῆς κεφαλῆς ὑμῶν οὐ μή ἀποληται. Ἐν τή ὑπομονή ὑμῶν κτήσασθε τάς 
ψυχᾶς ὑμῶν.

Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί Ἁγίω Πνεύματι.
Ταῖς τοῦ Ἀθλοφόρου, πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἑξάλειψον τά πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου, πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἑξάλειψον τά πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Προσόμοιον.
Ἦχος πλ. β’. Ὅλην ἀποθέμενοι.
Στίχ. Ἐλέησον μέ, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός σου, καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου, ἑξάλειψον τό ἀνόμημά μου.

Ὅλη μετά πίστεως, τή σῆ θερμή προστασία, Ἅγιε Δημήτριε, σπεύδουσα ἡ πόλις σου ἀνακράζει σοί. Ὡς ποτέ ἔσωσας, καί πολλάκις Μάρτυς, χαλεπῶν μέ περιστάσεων, οὕτω 
διάσωσε, καί ἐπερχομένων κακώσεων, λαόν σου τόν θεοφρονα, τόν εἰλικρινῶς πεποιθότα σοί, πταισμάτων τήν λύσιν, αἰτούμενος ἠμίν παρά Χριστοῦ, καί νοσημάτων τήν ἴασιν, 
καί παθῶν ἐκλύτρωσιν.

Ὁ Ἱερεύς.
Σῶσον ὁ Θεός τόν λαόν σου καί εὐλόγησον τήν κληρονομίαν σου• ἐπισκεψαι τόν κόσμον σου ἐν ἐλέει καί οἰκτιρμοῖς. Ὑψωσον κέρας Χριστιανῶν ὀρθοδόξων καί καταπεμψον 
ἐφ’ ἠμᾶς τά ἐλέη σου τά πλούσια• πρεσβείαις τῆς παναχράντου Δεσποίνης ἠμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας• δυνάμει τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ• προστασίαις 
τῶν τιμίων ἐπουρανίων Δυνάμεων Ἀσωμάτων• ἰκεσίαις τοῦ Τιμίου καί Ἐνδόξου Προφήτου, Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ Ἰωάννου• τῶν ἁγίων ἐνδόξων καί πανευφήμων Ἀποστόλων• 
ὧν ἐν Ἁγίοις Πατέρων ἠμῶν, μεγάλων ἱεραρχῶν καί οἰκουμενικῶν διδασκάλων Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καί Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Ἀθανασίου καί 
Κυρίλλου, Ἰωάννου τοῦ Ἐλεήμμονος, πατριαρχῶν Ἀλεξανδρείας. Νικολάου τοῦ ἐν Μύροις, Σπυρίδωνος ἐπισκόπου Τριμυθοῦντος, τῶν Θαυματουργῶν• τῶν ἁγίων ἐνδόξων 
μεγαλομαρτύρων Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, Δημητρίου τοῦ Μυροβλήτου, Θεοδώρων Τύρωνος καί Στρατηλάτου, τῶν ἱερομαρτύρων Χαραλάμπους καί Ἐλευθερίου, τῶν ἁγίων
ἐνδόξων καί καλλινίκων Μαρτύρων. Τῶν ὁσίων καί θεοφόρων Πατέρων ἠμῶν. Τῶν ἁγίων καί δικαίων θεοπατόρων Ἰωακείμ καί ’Ἄννης. καί πάντων σου τῶν Ἁγίων. Ἰκετεύομεν 
σέ, μόνε πολυέλεε Κύριε. Ἐπάκουσον ἠμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν δεομένων σου καί ἐλέησον ἠμᾶς. 

Ὠδή ζ’. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Ἅγιέ του Θεοῦ πρέσβευε ὑπέρ ἠμῶν
Πειρασμῶν ἀδοκήτων, καί σεισμῶν βαρυτάτων ἠμᾶς ἁπάλλαξον, τή σῆ ἐπιστασία, Δημήτριε τρισμάκαρ, τούς ἐν πίστει κραυγάζοντας• ὁ τῶν Πατέρων ἠμῶν, Θεός εὐλογητός εἰ.
Ἅγιέ του Θεοῦ πρέσβευε ὑπέρ ἠμῶν
Ὡς λειμών πανευώδης, ἡ σορός τῶν λειψάνων σου πνέει πάντοτε, ὀσμήν ἀθανασίας, ἠμῶν τάς διανοίας, μυστικῶς κατευφραίνουσιν, καί τό δυσῶδες παθῶν, Δημήτριε σοβοῦσαν.
Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί Ἁγίω Πνεύματι.
Νεκρωθεῖς τή κακία, τή θερμή σου πρεσβεία σπεύδω Δημήτριε, καί πίστει ἐκβοῶ σοί. Νέκρωσον τῶν παθῶν μου, τά σκιρτήματα ἅπαντα, καί ζώωσόν μου τόν νοῦν, τή χάριτί σου Μάρτυς.
Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Θεοτοκίον
Γνώσει λάμπρυνον θεία, τόν ἀγνώμονα νοῦν μου Παρθένε Ἄχραντε, ὡς ἄν τῆς μετανοίας, πορεύσωμαι τάς τρίβους, καί ζωῆς τύχω κρείττονος, ὁ καταφεύγων Ἁγνή, τή κραταιά 
σου σκέπη.

Ὠδή ἡ’. Τόν Βασιλέα.
Ἅγιέ του Θεοῦ πρέσβευε ὑπέρ ἠμῶν.
Ἔχει σέ πόλις, Θεσσαλονίκη προστάτην, διά τοῦτο σου Δημήτριε κηρύττει, τάς εὐεργεσίας, καί χάριτος τόν πλοῦτον.
Ἅγιέ του Θεοῦ πρέσβευε ὑπέρ ἠμῶν.
Ρύου ἀπαύστως, ἐπιφορῶν καί κινδύνων, τούς προστρέχοντας τοῖς θείοις σου Λειψάνοις, καί τήν σήν πρεσβείαν, Δημήτριε ζητοῦντας.
Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί Ἁγίω Πνεύματι.
Ἀΰλου μύρου, τή μυστική εὐωδία, τῶν παθῶν ἠμῶν τήν δυσωδίαν λύσον, ἴνα σέ τιμῶμεν, Δημήτριε παμμάκαρ.
Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Θεοτοκίον
Σύ εἰ Παρθένε, ὡς τοῦ Θεοῦ ἠμῶν Μήτηρ, καταφύγιον καί λύτρον ἐν ἀναγκαις, τῶν ὑπερυψούντων, τόν ἄφραστόν σου τόκον.

Ὠδή θ’. Κυρίως Θεοτόκον.
Ἅγιέ του Θεοῦ πρέσβευε ὑπέρ ἠμῶν.
Ἰάσεις ἀναβλύζει, ἡ σεπτή σορός σου, τή ἐπομβρία του Πνεύματος Ἅγιε, τοῖς ἀδιστάκτω καρδία σέ μεγαλύνουσι. 
Ἅγιέ του Θεοῦ πρέσβευε ὑπέρ ἠμῶν.
Μαστίγων ὀλεθρίων, καί σεισμοῦ μανίας, Θεσσαλονίκην τήν πόλιν σου φύλαττε, Μεγαλομάρτυς Δημήτριε εὐφημοῦσαν σέ.
Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί Ἁγίω Πνεύματι.
Οἱ πίστει προσιόντες, τή σεπτή σορῶ σου, ἐπηρειῶν χαλεπῶν ἁπαλλάττονται, καί κατά χρέος Δημήτριε ἀνυμνούσι σέ.
Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Θεοτοκίον
Ὑψίστου ἡ καθέδρα, Κεχαριτωμένη, τήν πεπτωκυίαν ψυχήν μου τοῖς πάθεσι, πρός πολιτείας ἁγίας ὕψωσον ἔλλαμψιν.

Τό Ἄξιόν ἐστι καί τά Μεγαλυνάρια
Ἄξιον ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν σέ τήν Θεοτόκον, τήν ἀειμακάριστον καί παναμώμητον, καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἠμῶν.
Τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ, καί ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τήν ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν, τήν ὄντως Θεοτόκον, σέ μεγαλύνομεν.
Χαίροις τῶν Μαρτύρων ἡ καλλονή, καί Θεσσαλονίκης, πολιοῦχος ὁ εὐκλεής• χαίροις Μυροβλύτα, Δημήτριε παμμάκαρ ἠμῶν πρός τόν Σωτήρα, πρέσβυς θερμοτατος.
Δέδεκται ἐν κόλποις τήν ἱεράν, σορόν σου παμμάκαρ, ὡς οὐράνιον θησαυρόν, ἡ Θεσσαλονίκη, ἤς πάλαι ἐστερήθη, καί πόθω εὐφημεῖ σέ Μάρτυς Δημήτριε.
Λύτρωσαι κινδύνων παντοδαπῶν, Δημήτριε Μάρτυς, καί παντοίων δυσχερειῶν, τούς τήν σήν πρεσβείαν, ἀπό ψυχῆς αἰτοῦντας, καί τή σεπτή σορῶ σου, πίστει προσπίπτοντας.
Ὡς ἐρρύσω Μάρτυς φθορᾶς σεισμοῦ, τήν Θεσσαλονίκην, τή θερμή σου ἐπισκοπῆ, οὕτω ταύτην ρύου, καί πάσαν τήν Ἑλλάδα, ἐπερχομένων πόνων, καί περιστάσεων.
Μύρου εὐωδία τοῦ νοητοῦ, Μυροβλύτα Μάρτυς, ἀποδίωξον ἀφ’ ἠμῶν, παθῶν ἀκαθάρτων, τήν δυσωδίαν θάττον, καί τῶν πταισμάτων αἴτει, ἠμίν τήν ἄφεσιν.
Ἴδε τούς ἐστώτας πανευλαβῶς, τή σεπτή σορῶ σου, Μυροβλύτα Μάρτυς σοφέ καί ἄπασι δίδου, τάς σωτηρίους δόσεις, τήν καθ’ ἠμῶν μανίαν, λύων τοῦ δράκοντος.
Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἵ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες ποιήσατε πρεσβείαν εἰς τό σωθῆναι ἠμᾶς.

Τό Τρισάγιον, τά συνήθη τροπάρια, ἐκτενής καί ἀπόλυσις, μεθ’ ἤν τό ἑξῆς:
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος ἐλέησον ἠμᾶς. (τρεῖς φορές)
Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί Ἁγίω Πνεύματι.
Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Παναγία τριάς, ἐλέησον ἠμᾶς. Κύριε ἰλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἠμῶν. Δέσποτα, συγχώρισον τάς ἀνομίας ἠμίν. Ἅγιε, ἐπισκεψε καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἠμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.
Κύριε ἐλέησον, Κύριε ἐλέησον, Κύριε ἐλέησον.
Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί Ἁγίω Πνεύματι.
Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Πάτερ ἠμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τό ὄνομά Σου, ἐλθέτω ἡ βασιλεία Σου, γεννηθήτω τό θέλημά Σου ὡς ἐν οὐρανό καί ἐπί τῆς γής. Τόν ἄρτον ἠμῶν τόν ἐπιούσιον δός 
ἠμίν σήμερον, καί ἅφες ἠμίν τά ὀφειλήματα ἠμῶν, ὡς καί ἠμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἠμῶν, καί μή εἰσενέγκης ἠμᾶς εἰς πειρασμόν ἀλλά ρύσαι ἠμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος γ’.
Μέγαν εὔρατο ἐν τοῖς κινδύνοις, σέ ὑπέρμαχον ἡ οἰκουμένη, ἀθλοφόρε τά ἔθνη τροπούμενον. Ὡς οὔν Λυαίου καθεῖλες τήν ἔπαρσιν, ἐν τῷ σταδίω θαρρύνας τόν Νέστορα, οὕτως 
ἅγιε Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστόν τόν Θεόν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμίν τό μέγα ἔλεος.

Ἡ Αἴτησις ἱερέως…
Ἦχος β’. Ὄτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Πάντας τούς προσπίπτοντας πιστῶς, τοῖς σοῖς μυριπνόοις λειψάνοις, καί δυσωποῦντες σέ, Ἅγιε Δημήτριε, Μεγαλομάρτυς Χριστοῦ, ρύσαι πάσης κακώσεως, σεισμοῦ τέ ἀνάγκης, 
καί παντοίων θλίψεων, ψυχῆς καί σώματος, ἔχων πρός Χριστόν παρρησίαν, καί πληρῶν ἀεί τάς αἰτήσεις, τῶν εἰλικρινῶς μακαριζόντων σέ.

Ἦχος πλ. δ΄.
Δέσποινα προσδεξαι, τάς δεήσεις τῶν δούλων σου, καί λύτρωσαι ἠμᾶς, ἀπό πάσης ἀνάγκης καί θλίψεως.

Ἦχος β΄.
Τήν πάσαν ἐλπίδα μου, εἰς σέ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξον μέ ὑπό τήν σκέπην σου.

Ὁ Ἱερεύς: Δί’ εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων ἠμῶν, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον καί σῶσον ἠμᾶς. Ἀμήν.  

       ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ ΜΕΤΑΚΟΜΙΔΗΣ ΙΕΡΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ 
                   Ποίημα Μοναχού Γερασίμου Μικραγιαννανίτου 
                        ΄Ηχος πλ. Α΄ Τον συνάναρχον Λόγον 

 Των σεπτών σου λειψάνων την μετακόμισιν,από Δυσμών προς την πόλιν Θεσσαλονίκην σοφέ,εορτάζοντες λαμπρώς ανευφημούμεν σε,ότι ηυδόκησας ελθείν,ταύτα πάλιν εις την γήν,Δημήτριε την πατρώαν,ήτις εν σοί καυχωμένη , αίνόν σοι,άδει χαριστήριον

ΟΙ ΦΙΔΟ-ΦΟΥΣΤΑΝΕΛΟ-ΠΑΝΤΕΛΟΝΑΔΕΣ

Τους συναντάς σε κάθε υπόγεια διαδρομή .Απάνθρωποι και ικανοί για όλα.
Ζουν για να κάνουν μόνο κακό. Αναπνέουν τον αέρα του ψεύδους και της συκοφαντίας.
Φοράνε συνήθως την μάσκα του ευυπόληπτου πολίτη η του "ευσεβέστατου Χριστιανού" .
Αρέσκονται να διαφημίζουν τυχόν σχέσεις τους με την εξουσία και ιδιαίτερα την εκκλησιαστική.
Κρίνουν και κατακρίνουν τους πάντες και τα πάντα.Παρουσιάζουν εαυτό ως "παντογνώστη " και "ειδικό αναλυτή"πολιτικών,εκκλησιαστικών ,καλλιτεχνικών,δημοσιογραφικών,ιατρικών ακόμα και... αστρονομικών  θεμάτων ενώ είναι άγευστοι με ότι σχετίζεται με τα παραπάνω. 
Αρθρογραφούν  ανωνύμως, με την πένα τους βουτηγμένη στην λάσπη και χαίρονται μόνο όταν δουν το θύμα τους να σπαράζει υπό το βάρος των όσων του έχουν προσάψει . Έχουν ιδιαίτερη αδυναμία στα ανώνυμα τηλεφωνήματα για αυτό και είναι οι καλύτεροι πελάτες του Ο.Τ.Ε. και των Εταιρειών κινητής τηλεφωνίας. 
 Η ζωή τους είναι κατά κανόνα διπλή,αλλιώς παρουσιάζονται στην κοινωνία και διαφορετικό βίο διάγουν.
Στους χώρους εργασίας κερδίζουν αμέσως τον τίτλο του " ρουφιάνου " από τους συναδέλφους ενώ οι εργοδότες τους μετανοιώνουν γρήγορα για την εμπιστοσύνη που τους έδειξαν . 
Δεν πιστεύουν πουθενά άσχετα αν αρέσκονται στους μεγάλους σταυρούς για να κερδίσουν φιλίες που θα τις καταστρέψουν στην συνέχεια πίνοντας το αίμα και αυτών ακόμα των ευεργετών τους.
Η ενδυμασία τους διαφέρει άλλη είναι την ημέρα και διαφορετική την νύχτα.
Αλλά για να είμαστε ακριβείς πρέπει να τονίσουμε πως δεν φοράνε ακριβώς φουστανέλα πάνω από το παντελόνι αλλά φιδοφούστανο,αφού αλλάζουν θέσεις,απόψεις,ιδεολογίες,πατριαρχικές, αρχιεπισκοπικές,μητροπολιτικές,πολιτικές αυλές και φιλίες όπως το φίδι το φουστανάκι του η κατ΄άλλους το πουκάμισό του. 
Για να καλύψουν τα αισχρά τους πάθη διαφημίζουν τον ανδρισμό τους σε κάθε ευκαιρία και δεν διστάζουν να κολλήσουν την ρετσινιά του ανήθικου σε όποιον δεν βρίσκουν τίποτα άλλο να πουν και ιδιαίτερα στους ιερωμένους  για τους οποίους τρέφουν  απύθμενο μίσος,άσχετα αν οι περισσότεροι από αυτούς επιδιώκουν γνωριμίες με υψηλόβαθμους Κληρικούς για να παρέχουν ασφαλή κάλυψη στον εαυτό τους.
Από το απύλωτο στόμα τους δεν γλυτώνει κανείς,ότι αξίωμα η βαθμό κι αν κατέχει.
 Ένας καλόςΦιδό- φουστανελο-παντελονάς πρέπει να επιδιώξει και να πετύχει κουμπαριά με ανερχόμενο Πολιτικό , μόνο έτσι θα καταφέρει να προσεγγίσει περισσότερα θύματα τάζοντας "λαγούς με πετραχήλια" μέχρι να μάθει και το τελευταίο μυστικό του θύματός του που στην συνέχεια θα το εγκαταλείψει αφού πρώτα το κανει  δημόσια "ρόμπα" .
Κατά κανόνα οι φουστανελο-παντελονάδες καταφεύγουν στον έγγαμο βίο προς κάλυψη ,σύντομα  όμως βρίσκονται εκτός νυμφώνος,λόγω χαρακτήρα η και λόγω ...γείτονα η κουμπάρου !
 Όταν ακούσεις φιδό- φουστανελο-παντελονά να σε προσφωνεί "αδελφό " φυλάξου ,σου έχει σίγουρα ανοίξει τον τάφο .
Όταν ένας φουστανελο-παντελονάς μείνει άνεργος δύο λύσεις ακολουθεί συνήθως,η κατεβαίνει  στην πολιτική η γίνεται...παπάς!  Και τότε αρχίζουν τα δύσκολα.  Αν δεν καταφέρει τον στόχο του κάποιον θα βρει  να του φορτώσει την αποτυχία και όλο το αβυσσαλέο μίσος που κρύβει στην μαύρη καρδιά του θα ξεχυθεί πάνω του. Αν πάλι το πετύχει τότε αλίμονο και τρεις φορές αλίμονο. Σε μια εβδομάδα έχει ρίξει δύο κυβερνήσεις η έχει διαλύσει επτά Μητροπόλεις!
Γνωστός Φιδό- φουστανελο-παντελονάς απέτυχε πρόσφατα να γίνει Διάκος σε Μητρόπολη της Αττικής και όλο το μένος του ξέσπασε στους πρώην συναδέλφους του που τους κατηγόρησε οτι τον είπανε "ρουφιάνο",ενώ θα έπρεπε να τον πουν  "αρχιρουφιάνο με κέρατα"όπως είναι ο πλήρης τίτλος του,αφού εξ αιτίας του είχαν χάσει την δουλειά τους εκατοντάδες έντιμοι οικογενειάρχες,ενώ από το στόμα του το βρωμερό δεν γλύτωσαν Αρχιερείς,Ιερείς και Διάκονοι.
Δυστυχώς δεν είναι λίγοι αυτοί που κατάφεραν να αναλάβουν επιτελικές θέσεις στον Δημόσιο και Εκκλησιαστικό χώρο και διαπρέπουν από τότε στο ρουφιανιλίκη και στη απύθμενη λιβελλόγραφία .
Ένας "καθώς πρέπει" φουστανελο-παντελονάς πάντα ισχυρίζεται πως είναι θύμα,ότι τον έχουν "στοχοποιήσει" τα διάφορα συμφέροντα με τα οποία "συγκρούστηκε" υπερασπιζόμενος  "πατρίδα και θρησκεία". 
ΟΙ φουστανελο-παντελονάδες τρέφουν μεταξύ τους μια υπέροχη λυκοφιλία.Ο ένας φυλάγεται από τον άλλο γιατί ξέρει τι τον περιμένει αν ο "αδελφός"του τον βάλει στο στόχαστρο,θα γίνει του Κουτρούλη ο γάμος που λέει και ο λαός μας.
Για να διαπρέψει κάποιος στον χώρο των φιδο-φουστανελλο-παντελονάδων πρέπει πρώτα να περάσει από "Ιερή Κατήχηση" την οποία αναλαμβάνουν παλιές στο είδος "προσωπικότητες" .
 Μετά την "αποφοίτηση" θα υποστεί τεστ  ψεύδους, διαστροφής ειδήσεων, ανηθικότητας και βέβαια ρουφιανιάς. Αν περάσει τα τεστ και ανάλογα την επίδοση θα τιμηθεί με ειδικό όνομα με το οποίο θα διαπρέψει στην όποια πιάτσα βρεθεί.Κατά παράδοξο τρόπο οι εν λόγω προτιμούν τα γυναικεία ονόματα στις μεταξύ τους επαφές,κάτι που λέει πολλά για το "ήθος" των "ανδρών".
Για τους φιδό- φουστανελο-παντελονάδες ταιριάζει το του ψαλμωδού.
    "«τάφος ανεωγμένος ο λάρυγξ αυτών, ταις γλώσσαις αυτών εδολιούσαν· 
ιός ασπίδων υπό τά χείλη αυτών, ων το στόμα αράς και πικρίας γέμει, οξείς οι πόδες αυτών εκχέαι αίμα, σύντριμμα και ταλαιπωρία εν ταις οδοίς αυτών, και οδόν ειρήνης ουκ έγνωσαν· ουκ έστι φόβος Θεού απέναντι των οφθαλμών αυτών» (ψαλμός 13)." 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΣΠΟΡΕΩΣ " ΄Εξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ. " Λουκ.η΄ 4-15

 Ὅλα σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο περνοῦν καὶ φεύγουν. Ὅλα ἔρχονται καὶ παρέρχονται· ὕστερα χάνονται καὶ σβήνουν καὶ κανένας δὲν τὰ θυμᾶται. Καὶ οἱ ὀμορφιὲς τοῦ κόσμου καὶ οἱ ἀσχήμιες του· ἡ σοφία καὶ ἡ ἐξυπνάδα· ἡ ἐξουσία καὶ ἡ δύναμη· ὁ πλοῦτος καὶ ἡ αἴγλη… Καὶ μαζὶ μ᾿ ὅλα αὐτὰ ὁ ἄνθρωπος περνάει καὶ φεύγει σὰν τὸν διαβάτη ποὺ χάνεται στὸ βάθος τοῦ δρόμου…
Ἕνα μονάχα ἀντιστέκεται στὴ φθορά· ἕνα μόνο μένει ἀμετακίνητο στὴ φυγὴ καὶ στὸ πέρασμα· κι αὐτὸ εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ! Αὐτὸς ὁ λόγος μένει πέρα ἀπὸ τὸν χρόνο μὲ τὸν ἄνθρωπο, ποὺ ἔχει τὴ βούληση νὰ τὸν ἀκούει καὶ νὰ τὸν φυλάει μέσα του ὡς τὸν πιὸ πολύτιμο καὶ ἀνεκτίμητο θησαυρό.
Ἔτσι, μιλώντας τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο γιὰ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, Τὸν ὡμοιάζει ὡς τὸν γεωργὸ ποὺ σπέρνει. Καὶ ἡ σπορά Του εἶναι ὁ λόγος. Ἐμεῖς δὲ ὅλοι εἴμαστε τὸ χωράφι Του· τὸ γόνιμο καὶ τὸ ἄγονο· τὸ καλλιεργημένο καὶ τὸ ἀκαλλιέργητο. Αὐτὸ τὸ χωράφι, ποὺ δὲχεται μὲ θαλπωρὴ τὸν σπόρο, τὸν λόγο Του ἢ ποὺ ἀπορρίπτει τὴ σπορὰ καὶ μένει δίχως καρπό.
Ὁ Χριστὸς ἄλλωστε τὸ εἶπε μὲ σαφήνεια· «ὁ Πατέρας μου εἶναι ὁ γεωργὸς». Ὁ δὲ ἀπόστολος Παῦλος πὼς ἐμεῖς «εἴμαστε χωράφι τοῦ Θεοῦ». Σ᾿ αὐτὸ τὸ χωράφι, τὸν λαό Του, ὁ Θεὸς μέσα στοὺς αἰῶνες τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας ἔστειλε τοὺς Προφῆτες γιὰ μὲν τὸ Ἰουδαϊκὸ ἔθνος καὶ τοὺς φιλοσόφους γιὰ τὰ ἄλλα ἔθνη. Κι αὐτοὶ μὲ τὸν προφητικὸ λόγο ὴ τὶς φιλοσοφίες, ἄμεσα ἢ ἔμμεσα ἀποκάλυψαν ἀλήθειες θεϊκές. Δίδαξαν τοὺς λαοὺς γιὰ τὸ θέλημα καὶ τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ καὶ ἑρμήνευσαν μὲ διάφορους τρόπους τὸ θεϊκὸ λόγο. Ἔγιναν μὲ ἄλλα λόγια καὶ οἱ ἴδιοι γεωργοὶ καὶ σποριάδες ποὺ ἔσπειραν τὸ θεϊκὸ λόγο.
Ὕστερα ἔρχεται ὁ Χριστός, γιὰ νὰ ἀποκαλύψει τὶς οὐράνιες ἀλήθειες, νὰ φανερώσει τὸν Πατέρα Του. Νὰ καλέσει κατόπιν τοὺς ἀνθρώπους νὰ Τὸν ἀκούσουν καὶ νὰ κρύψουν κατάβαθα στὶς ψυχές τους ἐτοῦτον τὸν οὐράνιο θησαυρό.
Ὁ Χριστὸς λοιπὸν ἦλθε «γιὰ νὰ κηρύξει τὸ χαρμόσυνο μήνυμα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ» καὶ στὴ συνέχεια «γιὰ νὰ γιατρεύσει κάθε ἀρρώστια καὶ κάθε ἀδιαθεσία ἀνάμεσα στὸ λαό». Καὶ ἀποτελεῖ τὸν μεγάλο καὶ μοναδικὸ σπορέα τοῦ θεϊκοῦ λόγου. Σπέρνει ἀδιάκοπα καὶ ἀφειδώλευτα πρὸς κάθε κατεύθυνση. Πλούσια παρέχει τὸν λόγο καὶ μὲ ἀφθονία δωρίζει τὰ οὐράνια δῶρα Του.
Ὁ λόγος Του φέρει τὸ θεϊκὸ κῦρος· ἡ δυναμικὴ καὶ βαρύτητά Του καταγράφεται ὡς μοναδικὴ ἀπὸ τὸν λαό. Γιατὶ αὐτὸς ὁ λαὸς τονίζει πὼς «οὐδέποτε μ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο λάλησεν ἄνθρωπος, ὅπως ἀκριβῶς αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος», δηλαδὴ ὁ Χριστός.

Στὴ συνέχεια, τέλος, ἦλθαν οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας μέχρι τὰ σημερινὰ χρόνια. Διάκονοι τοῦ θεϊκοῦ λόγου, γεωργοὶ στὸ χωράφι τοῦ Θεοῦ. Σπέρνουν δίχως διακοπὴ καὶ δίχως τσιγκουνιά. Γι᾿ αὐτὸ «ἡ φωνὴ τῶν κηρύκων τοῦ Εὐαγγελίου… ἐβγῆκεν εἰς ὅλην τὴν γῆν καὶ οἱ λόγοι τους ἀκούσθηκαν εἰς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης» κατὰ τὸν ἀπόστολο Παῦλο. Μὲ ἁπλοχεριὰ λοιπόν, πλούσια καὶ ἄφθονα παρέχουν τὸν καρποφόρο σπόρο στὸ χωράφι καὶ ὁ Θεὸς τελικὰ θὰ εὐλογήσει γιὰ τὴν καρποφορία του.
Άκριβῶς ὅπως ὁ γεωργὸς σὰν σπέρνει, δὲν μετράει τοὺς σπόρους, μήτε ὁρίζει τὸν τόπο ποὺ θὰ πέσει, ἔτσι καὶ οἱ διάκονοι τοῦ θεϊκοῦ λόγου, δὲν μετροῦν τὸ πόσο, μὰ τὸ πῶς θὰ σπείρουν. Γιατὶ σ᾿ αὐτὴ τὴν πλούσια σπορά, ἄλλοι σπόροι θὰ πᾶνε χαμένοι καὶ ἄλλοι θὰ πιάσουν τόπο· θὰ ριζοβολήσουν καὶ θὰ καρποφορήσουν.
Τελικὰ δὲ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ πῶς ριζώνει, πῶς αὐξάνει, πῶς καρποφορεῖ, εἶναι ἕνα μυστήριο ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ ἐξηγηθεῖ μὲ τὰ ἀνθρώπινα μέτρα.Πῶς κάνει δηλαδὴ τὸν ἄνθρωπο νὰ τὸν ἀκούσει, νὰ τὸν φέρει σὲ κατάνυξη! Πῶς πιάνει στὴ σαγήνη του τὸν κάθε ἕνα μας καὶ παρέχει νάματα σωτήρια! Πῶς ριζοβολάει ἐντός μας καὶ ρίχνει ρίζες στέρεες καὶ βαθειές, ποὺ δὲν μποροῦν νὰ ξεριζώσουν τὰ διάφορα χτυπήματα. Πῶς ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο στὴ μετάνοια καὶ τὴν συγγνώμη. Πῶς; Μὲ ποιὸ τρόπο; Ποιὸς μπορεῖ νὰ τὸ πεῖ; Ποιὸς μπορεῖ νὰ τὸ ἑρμηνεύσει; Μονάχα ὁ Θεὸς γνωρίζει κι Αὐτὸς τὸν καθοδηγεῖ!
Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, τὸ Εὐαγγέλιο, ἔχει μιὰ μυστηριακὴ ἐσωτερικὴ δυναμική. Γι᾿ αὐτό, ἐκεῖ ποὺ ὁ ἀνθρώπινος λόγος στέκεται ἀνήμπορος καὶ ἀδυνατεῖ νὰ πράξει κάθε τὶ ἢ νὰ φέρει κάποια ἀλλαγή, ὁ θεϊκὸς λόγος λειτουργεῖ μὲ ἄνεση καὶ εὐκολία περισσή.
Ὁ ἀνθρώπινος λόγος εἶναι γνωστὸ πὼς μπορεῖ νὰ μᾶς ὁμιλήσει γιὰ τὴ σοφία καὶ τὴν ἐπιστημοσύνη· γιὰ τὴ τέχνη καὶ τὶς μηχανὲς ποὺ μποροῦν ἀκόμη νὰ μᾶς πᾶνε στ᾿ ἄστρα καὶ τόσα ἄλλα. Δὲν μπορεῖ ὅμως νὰ μᾶς πεῖ τίποτε γιὰ τὸ πῶς μποροῦμε ν᾿ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες καὶ τὶς πτώσεις μας. Πῶς μποροῦμε νὰ κατακτήσουμε τὴν σωτηρία τῆς ὑπάρξεώς μας. Γιατὶ αὐτὸ μονάχα ὁ θεϊκὸς λόγος μπορεῖ νὰ μᾶς τὸ πεῖ. Ἑπομένως ὀφείλουμε νὰ Τὸν ἀκοῦμε. Μιλάει ὁ Ἴδιος ὁ Θεός!
Καὶ ὀφείλουμε νὰ τὸν διαφυλάττουμε ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ.Ὕστερα δὲ νὰ πράττουμε κατὰ πὼς αὐτὸς ὁ θεϊκὸς λόγος μᾶς καθοδηγεῖ. Ἔτσι μόνο εἴμαστε τὰ δικά Του παιδιά, ποὺ Τὸν ἀκοῦμε καὶ Τὸν ἀκολουθοῦμε, ἐπειδὴ αὐτὸ εἶναι τὸ πνευματικὸ καὶ ὑπαρξιακό μας συμφέρον. Κι αὐτὸ δὲν πρέπει νὰ τὸ ξεχνοῦμε ποτέ. 

Αρχιμ,Νικηφόρος Πασσάς 
Πηγή:http://www.imml.gr/ 

Ευαγγέλιο Κυριακής: Λουκ. η΄ 4-15

Εἶπεν ὁ Κύριος τήν παραβολήν ταύτην· 5 ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ. καὶ ἐν τῷ σπείρειν αὐτὸν ὃ μὲν ἔπεσε παρὰ τὴν ὁδόν, καὶ κατεπατήθη, καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατέφαγεν αὐτό· 6 καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐπὶ τὴν πέτραν, καὶ φυὲν ἐξηράνθη διὰ τὸ μὴ ἔχειν ἰκμάδα· 7 καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐν μέσῳ τῶν ἀκανθῶν, καὶ συμφυεῖσαι αἱ ἄκανθαι ἀπέπνιξαν αὐτό. 8 καὶ ἕτερον ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν, καὶ φυὲν ἐποίησε καρπὸν ἑκατονταπλασίονα. ταῦτα λέγων ἐφώνει· ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω. 9  Ἐπηρώτων δὲ αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· τίς εἴη ἡ παραβολὴ αὕτη; 10 ὁ δὲ εἶπεν· ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τοῖς δὲ λοιποῖς ἐν παραβολαῖς, ἵνα βλέποντες μὴ βλέπωσι καὶ ἀκούοντες μὴ συνιῶσιν. 11 ἔστι δὲ αὕτη ἡ παραβολή· ὁ σπόρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ· 12 οἱ δὲ παρὰ τὴν ὁδόν εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, εἶτα ἔρχεται ὁ διάβολος καὶ αἴρει τὸν λόγον ἀπὸ τῆς καρδίας αὐτῶν, ἵνα μὴ πιστεύσαντες σωθῶσιν. 13 οἱ δὲ ἐπὶ τῆς πέτρας οἳ ὅταν ἀκούσωσι, μετὰ χαρᾶς δέχονται τὸν λόγον, καὶ οὗτοι ρίζαν οὐκ ἔχουσιν, οἳ πρὸς καιρὸν πιστεύουσι καὶ ἐν καιρῷ πειρασμοῦ ἀφίστανται. 14 τὸ δὲ εἰς τὰς ἀκάνθας πεσόν, οὗτοί εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, καὶ ὑπὸ μεριμνῶν καὶ πλούτου καὶ ἡδονῶν τοῦ βίου πορευόμενοι συμπνίγονται καὶ οὐ τελεσφοροῦσι. 15 τὸ δὲ ἐν τῇ καλῇ γῇ, οὗτοί εἰσιν οἵτινες ἐν καρδίᾳ καλῇ καὶ ἀγαθῇ ἀκούσαντες τὸν λόγον κατέχουσι καὶ καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ. 

"Ὁ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΟΠΩΣ ΤΟΝ ΕΖΗΣΑ", ὑπό Σεβ. Μητροπολίτου Σεβαστείας κ. Δημητρίου

"Ὁ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΟΠΩΣ ΤΟΝ ΕΖΗΣΑ", ὑπό Σεβ. Μητροπολίτου Σεβαστείας κ. Δημητρίου, Διευθυντοῦ τοῦ Ἰδιαιτέρου Πατριαρχικοῦ Γραφείου.

Στην μνήμη του μακαριστού Οικουμενικού Πατριάρχου Δημητρίου ,δημοσιεύομαι ένα  άρθρο του Σεβασμιώτάτου Μητροπολίτου Σεβαστείας κ.Δημητρίου , ( νυν Γέροντος Μητροπολίτου Πριγκηποννήσων )γραμμένο με σεβασμό και αγάπη προς  το πρόσωπο και το έργο του αείμνηστου Πρωθιεράρχου της Ορθοδόξου Εκκλησίας.  

           

"  Δέκα χρόνια πέρασαν ἀπό τήν κοίμησί του καί τό θεωροῦσα παράλειψι νά μή ἔχω καταθέσει κάπου καί τῆς δικῆς μου ψυχῆς τό περιεχόμενο γιά τόν Γέροντά μου, τόν μακαριστό Πατριάρχη Δημήτριο, ἐκτός ἀπό ἐλάχιστα λόγια ἄρθρου μου κατά τίς ἡμέρες τῆς ἀπωλείας Του σέ Κωνσταντινουπολίτικη ἐφημερίδα τῶν Ἀθηνῶν. 
Βεβαίως μέ τίς σκέψεις-καταθέσεις πού θά ἀκολουθήσουν, ἀσφαλῶς δέν πιστεύω ὅτι πρόκειται νά προσθέσω κάτι περισσότερο περί αὐτοῦ στίς συνειδήσεις ἀμετρήτων ψυχῶν πού τόν ἐγνώρισαν καί κάπως τόν ἔζησαν καί πού ὅλες ἀνεξαιρέτως ἔννοιωσαν τήν σπάνια ὀμορφιά τῆς ψυχῆς του, μιά ὀμορφιά μοναδική πολλές φορές. Ἄλλωστε, ἡ γνήσια ταπείνωσις καί ἡ καλωσύνη, ἡ τακτοποιημένη ψυχή πού λέμε-αὐτή πού ἀναπαύει-    δέν εἶναι καταστάσεις πού περιγράφονται· ἀποτελοῦν χάρη πού βιώνεται.
Γι᾿ αὐτό καί μέ εὐκαιρία τό δεκαετές μνημόσυνό του (2 Ὀκτωβρίου 2001) καί μόνον ἐξ εὐγνωμοσύνης καί ψυχικῆς ἀνάγκης ἐπιχειρῶ κάτι νά γράψω γιά τόν πολυφίλητο Πατριάρχη Δημήτριο, στόν ὁποῖο ὀφείλονται ἐξ ὁλοκλήρου ὅλες οἱ καθοριστικές ἀποφάσεις καί στιγμές τῆς ζωῆς μου: νά εἰσαχθῶ στήν Χάλκη· νά σπουδάσω Θεολογία· νά καλλιεργήσω τήν ἱερατική μου κλῆσι καί νά χειροτονηθῶ πολύ νέος· νά σταδιοδρομήσω κοντά του στό Φανάρι· καί νά δεχθῶ μετά δεκαεξαετία καί τήν Ἀρχιερωσύνη ἀπό τά χέρια του.

Ὅπως κάθε πορεία ἀνθρώπινη καί ἡ πορεία μου αὐτή, πού χωρεῖ σέ λίγες γραμμές καί πού καλύπτει ἕνα τέταρτο αἰῶνος καί πλέον, παρ᾿ ὅτι ἀνοδική κατά τήν περιγραφή καί χαροποιός ἴσως στήν ἀνθρώπινη φαντασία, δέν παρῆλθε ἄνευ πειρασμῶν καί θλίψεων. 
Ἐν τούτοις, ὀφείλω νά καταθέσω μέ μιά ἐντελῶς ξεχωριστή συγκίνησι, ὅτι ἀπό τούς ὅποιους πειρασμούς αὐτῶν τῶν δεκαετιῶν οὐδείς ὀφείλεται σ᾿ αὐτόν. Σ᾿ ἐκεῖνον ὀφείλονται μόνον οἱ συμβουλές, οἱ ἀνοχές, οἱ χαρές. Γι᾿ αὐτό καί σέ ἀνθρώπινες στιγμές του ἔλεγε: «ὅταν λείψω θά μέ γυρεύετε». Τό ἔλεγε μέ πικρό μειδίαμα πάντοτε στά χείλη· χαρακτηριστικό συναισθήσεως ἴσως ἀπό μέρους του τῆς διαφορᾶς τῆς ψυχικῆς του ποιότητος, γιά τήν ὁποία ὅμως δέν μίλησε ποτέ στήν ζωή του. Μιλοῦσε μέ τήν σιωπή του τίς περισσότερες φορές, τήν τόσο εὔγλωττη καί ἀποστομωτική.
Ὁ Πατριάρχης Δημήτριος δέν ὑπῆρξε ποτέ ὑποτακτικός διακριτικοῦ Γέροντος, οὔτε εἶχε τήν εὐκαιρία καί τήν τιμή τῆς ἐπί μακρόν μοναστηριακῆς ἀσκήσεως καί ὀλίγης ἔστω ἡσυχαστικῆς ἐργασίας. Στόν κόσμο τόν ἔταξε ὁ Θεός νά διακονήσῃ τήν Ἐκκλησία, πάντα στόν κόσμο, τόν πολύ, τόν θορυβώδη καί τόν φλύαρο. Καί ὅμως διέθετε χαρίσματα πού γιά ἕνα μέγα ἀριθμό ἀνθρώπων πίστεως, ὑπῆρξαν καρπός πολυχρόνιας ἀσκήσεως καί ἀγώνων πνευματικῶν. Ὁμιλοῦμε, λοιπόν, γιά ἄφθονο ἔλεος τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖο ποτέ δέν τόν ἐγκατέλειψε, πάντοτε τόν κατεδίωξε, γι᾿ αὐτό ὑπῆρξε μέχρι τέλους χαριτωμένος. 

Πῶς ὅμως τό ἀπέκτησε καί τό διετήρησε τό ἔλεος αὐτό; Ἐφ᾿ ὅσον ὑποτακτικός δέν ὑπῆρξε, μοναστηριακός δέν ὑπῆρξε, ἀσκητικός δέν ὑπῆρξε. Τότε τί ὑπῆρξε; Ὑπῆρξε ταπεινός. Ποτέ ταπεινοφανής καί σεμνότυφος. Ταπεινός γιά πάντα. 
Θά ἤθελα νά ὁμολογήσω, ὅτι αὐτή του τήν ψυχή τήν ἀνεξίκακη καί ὡραία καί κυρίως τήν ἐν γένει ταπεινή του προαίρεσι καί τήν ἀπερήφανη στάσι τῆς ζωῆς του, δέν ἦτο ἀσφαλῶς δυνατόν νά τήν νοιώσω ἔντονα καί εἰς βάθος στά δώδεκά μου χρόνια, ὅταν τόν ἐγνώρισα καί τόν πλησίασα. Περιοριζόμουν στό καλός, πού ἴσως τά λέγει ὅλα. Στά δεκαέξι μου ὅμως, τέλος τοῦ 1968, μετά παρέλευσι δηλαδή τετραετίας ἀπό τῆς γνωριμίας μου μαζί του καί ὡς μαθητής τῆς Χάλκης πλέον, κάτι ἰδιαίτερο καί βαθύτερο ἔννοιωσα μέσα μου γι᾿ αὐτόν, ὅταν κατά τήν διάρκεια ἐπισκέψεώς του στήν Σχολή τόν βρῆκα ἀργά τό ἀπόγευμα νά κάθεται μόνος του στό ὑπνοδωμάτιό του, στό ὁποῖο τοῦ ὑπεδείχθη νά περιμένῃ τήν ὥρα τοῦ δείπνου, μή προσκληθείς-ὡς μή λόγιος ἴσως- στήν αἴθουσα ἀδολεσχίας τῶν καθηγητῶν. Σέ σχετική μου ἐρώτησι -ἀδιάκριτη ἴσως γιά τήν ἡλικία μου- μοῦ ἀπήντησε: «ἐγώ δέν εἶμαι καθηγητής, παιδί μου· τί ἔχω νά πῶ· ἐδῶ εἶναι ἡ θέσις μου». Τό εἶπε μέ κάποια πικρία, ὄχι ὅμως μέ ἀγανάκτησι· ἁπλῶς, Ἐπίσκοπος ὤν, ἐδέχθη σιωπηλά τήν περιφρόνησι. 

Ἔκτοτε, ἄρχισε νά μέ προβληματίζῃ ἐντονώτερα αὐτή του ἡ ψυχική ἰδιαιτερότης, τήν ὁποία ὅταν πρόσεχε κανείς λίγο τήν διέκρινε σέ πολλές ἐκφάνσεις τῆς ζωῆς του. Μία ἰδιαιτεραιότης, τήν ὁποία, δυστυχῶς, μόνον τήν ἀκοῦμε στήν ζωή μας πληθωρικά κηρυττομένη καί συνιστωμένη, ἀλλά σπανιώτατα μέχρι καθόλου βιουμένη ἀπό τούς ἀνθρώπους· καί ἴσως πιό πολύ ἀπό τούς πάσης φύσεως ὀφφικιούχους, οἱ ὁποῖοι μάλιστα καταβάλλουν προσπάθεια, ὥστε τήν ὑπερηφάνειά τους νά τήν περιβάλλουν μέ κάλυμμα ταπεινώσεως «πού ἔχει πέρασι»! Ἡ προσπάθειά τους ὅμως αὐτή, ἡ δόλον ὑποκρύπτουσα, πάντα ἐκθέτει καί ἀπογοητεύει. Διότι ἡ ταπείνωσις εἶναι ψυχική δύναμις καί χάρις, δέν εἶναι ρόλος!

Μέ τήν προσθήκη χρόνου, λοιπόν, στήν πνευματική σχέσι μου μέ τόν Πατριάρχη Δημήτριο καί σέ συνδυασμό μέ τά ὅσα διάβαζα σέ ἱερές σελίδες, ἄρχισα ἐπισταμένα νά τόν παρακολουθῶ καί νά τόν θαυμάζω. Πῶς εἶναι δυνατόν, ἄλλωστε, νά μή θαυμάσῃ κανείς κάτι ὡραῖο καί σπάνιο, πού συνάμα συγκινεῖ βαθειά καί τήν ψυχή. 
Ὁ θαυμασμός μου αὐτός ἄρχισε νά ἐκδηλώνεται ἤδη    κατά τά πρῶτα τέσσαρα χρόνια τῆς Ἀρχιερατικῆς του ζωῆς (1964-1968), πού συνέπεσαν μέ τά πρῶτα τέσσαρα τῆς δικῆς μου ἐπικοινωνίας μαζί του καί προήρχετο ἀπό τήν ἐν γένει στάσι του ὡς Ἀρχιερατικῶς Προϊσταμένου τῆς Κοινότητος Ἁγίου Δημητρίου Ταταούλων, τῆς καί γενετείρας μου. Σ᾿ αὐτά τά τέσσαρα χρόνια παρηκολούθησα καί    ὅσο ἦτο δυνατόν σ᾿ ἕνα ἔφηβο ἔζησα σχεδόν σέ καθημερινή βάσι ἕνα διαφορετικό Δεσπότη· τόσο διαφορετικό στήν ἀνεπιτήδευτη συμπεριφορά καί τήν ἀπόλυτη ἀκακία, πού ἀναγκάζομαι νά ὁμολογήσω, ὅτι μέχρι στιγμῆς, μετά παρέλευσι δηλαδή τριάντα    πέντε ἐτῶν, δέν συνήντησα δεύτερο.

Ἡ ἀπέραντη καλωσύνη του, σέ συνδυασμό μέ τό πάντοτε σιωπηλό, ἀλλ᾿ ἀποδοτικό ἐφημεριακό καί διδασκαλικό ἔργο του στήν πολυάνθρωπη τότε Κοινότητα τῶν Ἁγίων Δώδεκα Ἀποστόλων Φερίκιοϊ -στήν ὁποία ἐπί χρόνια ἱεράτευσε πρό τῆς ἀνυψώσεώς του εἰς Ἐπίσκοπον- πολλές φορές ὡδήγησαν ἐν σώματι τούς λαϊκούς συνεργάτας του στό Φανάρι, γιά νά ζητήσουν μέ ἀποκλειστικά δική τους πρωτοβουλία ἀπό τόν μακαριστό Πατριάρχη Ἀθηναγόρα, μέ ὅλη τήν εὐλάβεια βέβαια τήν προαγωγή του σέ Ἀρχιερέα. Ὁ μεγάλος ἐκεῖνος Πατριάρχης, δέν ἱκανοποιοῦσε γιά χρόνια τό αἴτημα. Κατά τήν ἔκφρασί του ὁ Δημήτριος ἦταν «λίγος»...

Πολλές φορές, λοιπόν, προβληματίσθηκα καί θά προβληματίζωμαι πάντοτε πάνω στήν ἀπέραντη διαφορά τῶν κριτηρίων τῶν ἀνθρώπων -τῶν ἔστω μεγάλων- καί ἐκείνων τοῦ Θεοῦ. Γιά τήν ἐκκλησιαστική ἡγεσία ἦταν λίγος, γιά τόν Θεό ὅμως διέθετε πνευματικά ἀποθέματα, τά ὁποῖα στήν συνέχεια τῆς ζωῆς του ἐπηρέασαν καί γοήτευσαν τήν οἰκουμένη! Τοῦ γεγονότος αὐτοῦ ὑπῆρξα αὐτόπτης μάρτυς ὡς Διάκονος καί Ἀρχιδιάκονός του ἐπί δεκαπενταετία. 

Εἷδα καί ἔζησα δηλαδή ἀμέτρητες φορές πόσο οἱ ἅνθρωποι λαχταροῦν τό γνήσιο, τό σεμνό, τό μειλίχιο, πού τόσο ἄφθονα διέθετε ὁ Πατριάρχης Δημήτριος, καί πόσο ἐνθουσιάζονται, χαίρουν, συγκινοῦνται καί οἰκοδομοῦνται ὁσάκις ἔρχονται σέ ἐπαφή μέ τά χαρίσματα αὐτά, ἐν ἀντιθέσει πρός τό στημένο ὕφος πού ποτέ δέν ὁμιλεῖ καί δέν ἀναπαύει τήν ψυχή, ὅση ἐπιτηδειότητα καί ἄν διαθέτῃ, ὅσο πλῆρες καί ἄν εἶναι τό μυαλό πού τό διαμορφώνει καί τό ἐλέγχει. Ὑπῆρξα αὐτήκοος μάρτυς εὐρωπαϊκοῦ ἰδιωτικοῦ τηλεοπτικοῦ προγράμματος, κατά τό ὁποῖο ὁ ἐκφωνητής συγκρίνοντας τόν Πατριάρχη Δημήτριο μέ πνευματικό ἡγέτη τῆς Δύσεως, τόν ἐχαρακτήρισε «ὡς προσωποποίησι τῆς ἁπλότητος» καί τόν ἄλλον ὡς «προσποίησι τῆς ἁπλότητος»!

Ὅσο ζοῦμε ἐμεῖς πού εἴχαμε τήν τιμή νά τόν διακονήσουμε ἐπί χρόνια ὡς μέλη τῆς Πατριαρχικῆς του Αὐλῆς, θά διατηροῦμε πάντοτε στήν ψυχή μας μέ ἐξαιρετική συγκίνησι τήν ἀνάμνησι τῆς μοναδικότητος αὐτῆς του τῆς ἁπλότητος καί τῆς καλωσύνης τοῦ χαρακτῆρος του.

Δέν θά τό διετύπωνα αὐτό ἔτσι, ἐάν ὁ Πατριάρχης Δημήτριος δέν κατεῖχε τό ὕπατο τῆς Ἐκκλησίας ἀξίωμα. Διότι ὅσο δυσχερές καί ἄν εἶναι    δέν εἶναι ἀνέφικτο νά συναντήσῃ κανείς μεταξύ τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων λαμπρούς χαρακτῆρας-αὐτούς, ἄλλωστε, μακαρίζει καί ὁ Θεός-. Εἶναι ὅμως σχεδόν ἀνέφικτο νά διακρίνῃ κανείς τήν λάμψι αὐτή στόν ἔσω ἄνθρωπο αὐτῶν πού κατέχουν ὑψηλά ἀξιώματα, τά ὁποῖα δυστυχῶς συμβάλλουν πολλές φορές, ὥστε νά ἔλθῃ γρήγορα στήν ἐπιφάνεια ὁ ρύπος τῆς ψυχῆς. Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Δημήτριος, διετήρησε μέχρι τέλους τόν ἴδιο ἀνθρώπινο χαρακτῆρα, αὐτόν πού διέθετε σέ ὅλη τήν προτέρα ζωή του.

Τήν ζωή του τήν κοσμοῦσαν κυρίως, ἡ βαθειά πίστις καί εὐθύς μετά ἡ ἀνεξικακία καί ἡ σεμνότης, ἡ διάκρισις καί ἡ σύνεσις, ἡ γνήσια εὐγένεια καί ἡ προσήκουσα σοβαρότης, ἡ εὐσπλαγχνία καί ἡ συγχωρητικότης του. Ὅλες δέ αὐτές οἱ ψυχικές ἀρετές μέ τά παρακλάδιά τους, συνέθεταν τήν ταπείνωσί του καί τήν ἀνεξάντλητη ἀγάπη του.

Στήν συνέχεια θά προσπαθήσω νά ἀναφερθῶ διά πολύ ὀλίγων σ᾿ αὐτά του μόνον τά ἱερά χαρίσματα καί θά κατακλείσω. Δέν θά ἐπαναλάβω τά βιογραφικά του καί τά πολλά ἐπιτεύγματα τῆς Πατριαρχίας του. Πρῶτον, διότι αὐτά ἔχουν πολλές φορές γραφῆ, καί δεύτερον, διότι γιά τήν πραγμάτωσι τῶν ἐπιτευγμάτων    αὐτῶν συνειργάσθησαν μαζί του καθοριστικά οἱ συνυπεύθυνοι Ἱεράρχαι τοῦ Θρόνου καί μάλιστα, ὁ ἐκ τῶν κορυφαίων Ἀρχιερέων τῆς ἐποχῆς μας ἀείμνηστος Μητροπολίτης Γέρων Χαλκηδόνος Μελίτων Χατζῆς, εἰς τήν ἀπό Θεοῦ κρίσιν τοῦ ὁποίου, ἄλλωστε, ὀφείλεται ἡ προβολή καί ἡ ἐν συνεχείᾳ ἐκλογή του εἰς τόν Οἰκουμενικό Θρόνο (16 Ἰουλίου 1972), ἀπό Ἴμβρου καί Τενέδου. Τό ψυχικό του κάλλος ὅμως πού κυρίως ἐχαρακτήρισε αὐτόν καί τήν Πατριαρχία του ἐνέχει μοναδικότητα. Αὐτῆς, λοιπόν, κάποια ἐλάχιστα στίγματα ἐπιθυμῶ νά προβάλλω εἰς μνημόσυνον αἰώνιον.

Ἦταν ῎άνθρωπος πίστεως ὁ Πατριάρχης Δημήτριος. Τό ἔδειχνε, ἄλλωστε, ἡ ὅλη στάσις τῆς ζωῆς του καί ἡ εἰρήνη τῆς ψυχῆς του, τήν ὁποία κυρίως ζούσαμε κατά τήν Θεία Λειτουργία, ὅσο πολύωρος καί ἄν ἦτο. Προσωπικά, ἔννοιωθα τήν πίστι του αὐτή στίς ἀμέτρητες χοροστασίες του, κατά τίς ὁποῖες ἱστάμενος πάντοτε πλησίον του, παρακολουθοῦσα τήν ταπεινή προσευχή του. Ζητοῦσε καί ἀπό μᾶς σεμνή στάσι ἐντός τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ χωρίς κινήσεις καί ὁμιλίες. Τόν ἐνοχλοῦσε ἡ συνήθεια τοῦ λαοῦ μας νά ἔρχεται στό Δεσποτικό γιά χειροφίλημα κατά τόν Ὄρθρο καί δέν τό ἐπέτρεπε. Τό ἐπέτρεπε μόνον κατά τήν διανομή τοῦ ἀντιδώρου, πού εἶναι ἡ ὥρα του, ἔλεγε. 

Πέραν τούτων ὅμως, ὁ Πατριάρχης Δημήτριος ἐδέχθη στήν ζωή του, κατά τά ἀνθρώπινα, πολλές ἀπογοητεύσεις, περιφρονήσεις «φίλων» καί «ἀδελφῶν» καί βαθειές πικρίες, ἀπό τίς ὁποῖες κατά τά τελευταῖα ἔτη τῆς ζωῆς του δέν ἔλλειψε ἀκόμη καί ἡ ἐξ οἰκείων τοῦ Θρόνου εἰσήγησις παραιτήσεως. Πολλές ἐξ αὐτῶν τίς γνωρίζαμε ἤ τίς νοιώθαμε, γι᾿ αὐτό καί μετά δέους παρακολουθούσαμε, ὅτι κατά τήν ἀπό τόν ἴδιο ἀντιμετώπισι τῶν πειρασμῶν αὐτῶν, τό μόνο πού ἐπισταμένα προσπαθοῦσε ἦταν νά μή πικράνῃ καί νά μή ἐπιτρέψῃ καί ἄλλους νά πικράνουν αὐτούς πού τόν ἐπίκραναν. Ἡ πικρία τοῦ συνανθρώπου του-τοῦ ἐνόχου ἔστω- τόν ἐνοχλοῦσε ἔκδηλα, γι᾿ αὐτό καί ποτέ στήν    ζωή του δέν συνέβαλε σ᾿ αὐτήν. Αὐτό, λοιπόν, δέν εἶναι πίστις; Ὅλοι λέμε, εἶναι, καί μάλιστα ἐνθυμούμενοι καί τήν Πατερική μας διδασκαλία, ὅτι, ἡ μεγάλη πίστις ἐκδηλώνεται ὄχι τόσο στήν ἱκανότητα νά κάνῃς κάτι, ὅσο στήν ἱκανότητα νά ὑποφέρῃς κάτι!

Ἦταν ἄνθρωπος ἀνεξίκακος καί σεμνός ὁ Πατριάρχης Δημήτριος. Γι᾿ αὐτές του τίς χάρες θά μποροῦσε νά γραφῇ μιά πραγματεία καί ὄχι μόνον λίγες γραμμές. Παρά ταῦτα, ἐπιχειρῶ τίς λίγες γραμμές, διότι τήν πραγματεία τήν ἔγραψε στίς ψυχές ὅλων ὁ ἴδιος μέ τήν ζωή του. 

Ὅσο περνᾶνε τά χρόνιά μας καί ἐρχόμεθα σέ συχνή ἐπαφή μέ τήν ποικιλία τῆς ἀνθρωπίνης μικροψυχίας καί τῶν ἐξ αὐτῆς παθῶν, τόσο περισσότερο μᾶς συγκινεῖ τό διά βίου ἀνεξίκακον τοῦ Πατριάρχου Δημητρίου. Κατά τήν ζωή του, ἀποστώμοσε τούς πάντας μέ τήν δυνατή προαίρεσι τῆς ψυχῆς του νά βοηθήσῃ καί νά τιμήσῃ ὅσο περισσότερο μποροῦσε πρόσωπα πού τόν ἔθιξαν καί τόν ἔβλαψαν.

Ἕνα μόνο τεκμήριο αὐτῆς του τῆς ἀνεξικακίας θά ἀναφέρω, τούς ἱερούς καρπούς τοῦ ὁποίου βιώσαμε ὅλοι ἐμεῖς πού τόν διακονήσαμε ὡς μέλη τῆς Αὐλῆς του. Ὁ Πατριάρχης Δημήτριος κατά σύστημα καί πεποίθησιν ζωῆς δέν ἐδέχετο κατηγορίες, ὅσο τεκμηριωμένες καί ἄν ἦσαν, ὅσο ἄμεσα καί ἄν συνεδέοντο τυχόν μέ τό πρόσωπό του. Οὐδείς μποροῦσε νά τόν ἐπηρεάσῃ καί νά τόν προδιαθέσῃ ἀρνητικῶς γιά κάποιον ἤ κάποιους, ἀκόμη καί ὁ πλέον οἰκεῖος του, καί ὁ στενώτερος συνεργάτης του. Μέ τήν στάσι του, ἐνίοτε τήν διακριτική παρατήρησί του καί ποιό πολύ μέ τήν «πεισματικά» ἀνεπηρέαστη βούλησί του, συνέβαλε, ὥστε νά μή ἐπαναληφθῇ ἡ ὅποια, ἐν εἴδει πληροφορίας συνήθως, κατηγορία. Καί ἔτσι ἐδίδασκε καί «τιμωροῦσε». Θά ἔλεγα δέ, ὅτι, ὡς ἐκ τούτου κυρίως, τά χρόνιά μας πλησίον του πέρασαν εἰρηνικά καί οἰκοδομητικά. 
Περί τῆς σεμνότητός του καί οἱ «λίθοι κεκράξονται»! Τόν συνηθίσαμε νά τόν βλέπουμε ἐπί χρόνια χωρίς διακριτικά· πάντοτε μέ ράσο καί καλυμμαύχι μόνον.
Πολλές ἦταν οἱ φορές πού κατά τήν ἔξοδό του ἀπό τά Πατριαρχεῖα συναντοῦσε καί χαιρετοῦσε εἰσερχομένους προσκυνητάς, οἱ ὁποῖοι μετά τήν ἀναχώρησί του ἔκθαμβοι ἐπληροφοροῦντο ὅτι ὁ ἀναχωρήσας ἦταν ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης! 

Στίς μέρες μας, ἡ περί τά ἱ. ἄμφια συστηματική ἐνασχόλησις τῶν κληρικῶν παντός βαθμοῦ καί ὁ πλατύς σχολιασμός τῆς ἀμφιέσεως τῶν ἄλλων εἶναι κάτι δυστυχῶς συνηθέστατο. 
Οἱ διατελέσαντες Ἀρχιδιάκονοι καί Διάκονοι τοῦ Πατριάρχου Δημητρίου γνωρίζουν καλῶς, ὅτι οὐδεμία ματαιόδοξη ἐντύπωσι τόν προξενοῦσαν τά βαρύτιμα Πατριαρχικά ἄμφια κατά τήν ἀπό τόν ἴδιο ἀμφίεσί τους καί οὐδεμία ἐπίσης ἔδειχνε προσοχή πρός ὅ,τι ἱστορικῆς ἀξίας ἐνδεχομένως ἔφεραν οἱ συλλειτουργοί του. Ὄχι βέβαια ἀπό ἀδιαφορία, ἀλλά ἀπό σεμνότητα καί διάκρισι. Τόν ἐνδιέφερε μόνον ἡ κατανυκτική τέλεσις τῆς Θείας Λειτουργίας· δέν πρόσεχε τίποτα ἄλλο. Αὐτή του, λοιπόν, ἡ ἱερά συνήθεια, δημιουργοῦσε τέτοια ἀτμόσφαιρα, στήν ὁποία δέν εἶχαν ποτέ θέσι οἱ «ἀπό καθέδρας» μειωτικές παρατηρήσεις. Συγχωροῦσε δέ αὐτοστιγμεί ἀκόμη καί τήν πλέον σημαντική παράλειψι ἱερέως ἤ διακόνου του. 
Ἡ πανθομολογουμένη σεμνότης καί ἀνεξικακία του αὐτή, ἐνισχύετο κατά πολύ, ἀπό τήν πρᾳότητα καί τήν ὑπομονή του, μέ τήν ὁποία ἀφώπλιζε τούς πάντας. 

Μέ τήν ἴδια ἀπέραντη ὑπομονή καί πρᾳότητα ἀντιμετώπισε στήν ζωή του τήν ἀδοξία καί τήν δόξα, τήν ὑποτίμησι καί τήν τιμή, τήν χλεύη καί τόν κατά συνθήκην ἔπαινο. Εἶναι δέ ἀξιοθαύμαστο, ὅτι οἱ ἐναλλαγές καί ἀντιθέσεις αὐτές, τίς ὁποῖες εἰς τό ἔπακρον ἔζησε, δέν δημιούργησαν ποτέ πλέγματα στήν ψυχή του, πού καθιστοῦν συνήθως τόν σημερινό ταραγμένο ἄνθρωπο εὐμετάβλητο καί σχιζοφρενικό. 

Ἐπιστάμενα τόν παρατηροῦσα. Ἦταν ἀπολύτως ὁ ἴδιος σέ σεμνή ἔκφρασι καί αὐθεντικότητα, ἀκόμη καί στίς ἄκρως ἀντίθετες μεταξύ των ἐκφάνσεις τῆς ζωῆς. 
Καί ὅταν π.χ. προσευχόταν μέ μόνον τά μέλη τῆς Πατριαρχικῆς Αὐλῆς καθημερινῶς στό Ἰδιαίτερο Πατριαρχικό Παρεκκλήσιο, ἀλλά καί ὅταν παρακολουθοῦσε καί εὐλογοῦσε ἀπό τό Προεδρικό θεωρεῖο τοῦ Kennedy Center τῆς    Waschington D.C. τήν ἐξ ἑκατοντάδων μελῶν Φιλαρμονική Ὀρχήστρα τῆς Ἀμερικανικῆς Πρωτευούσης, πού ἔψαλλε στά ἑλληνικά τόν εἰδικά ἐνορχηστρωμένο Πολυχρονισμό του, ἐνῷ οἱ χιλιάδες παριστάμενοι τόν χειροκροτοῦσαν ὄρθιοι.
Ἦταν ὁ ἴδιος ὅταν τόν ζούσαμε κατά τήν καθημερινότητά του στό Φανάρι, ὁ ἴδιος καί ὅταν τόν παρακολουθοῦσα στό Blair House, τόν οἶκο φιλοξενίας Ἀρχηγῶν Κρατῶν τῶν ΗΠΑ, πού τοῦ παραχωρήθηκε ἀπό τόν Πρόεδρο Μπούς, ἤ τήν σου´ϊτα τοῦ Στρατηγοῦ Γιαρουζέλσκυ στά Ἀνάκτορα τοῦ Otwock τῆς Βαρσοβίας.

Ἦταν ἀπολύτως ὁ ἴδιος κατά τήν ἐπίσκεψι τῆς μικρᾶς π.χ. Κοινότητος Ἁγίου Νικολάου Ὑψωμαθείων μέ τούς ἐλαχίστους πιστούς, ἀλλά καί κατά τόν ἑσπερινό εἰς τόν περικαλλῆ Ναό τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος Ἀχαρνῶν, μέ χιλιάδες ἀνθρώπους νά τόν χειροκροτοῦν αὐθόρμητα καί κυριολεκτικῶς ἀσταμάτητα κατά τήν ἱστορική καί ἀνεπανάληπτη ἐκείνη Πατριαρχική ἐπίσκεψι στήν Ἀθήνα τόν Νοέμβριο τοῦ 1987. 

Προσπαθοῦσα μέσα ἀπ᾿ αὐτές τίς ἐναλλαγές νά διακρίνω κάποια δόσι ἔστω μεμψιμοιρίας ἀπό τήν μιά καί σαρκασμοῦ καί ματαιοδοξίας ἀπό τήν ἄλλη. Στάθηκε ἀδύνατο. Συγκίνησι μόνον διέβλεπα καί δοξολογία πρός τόν Θεό, ἀλλά καί εὐχαριστία πρός τούς ἀνθρώπους πού πιστά τόν διακονοῦσαν. Ψυχικές μεταπτώσεις, πού ὁδηγοῦν σέ αὐτόματη ἀλλαγή συμπεριφορᾶς, δέν παρατηρήθηκαν ποτέ κατά τήν Πατριαρχία του. 

Γι᾽ αὐτό καί μπόρεσε νά διατηρήσῃ καί τό χάρισμα τῆς συνέσεως, πού ἐπίσης διέθετε καί πού τό ὁποῖο οἱ ψυχικές ἀστάθειες τό περιθωριοποιοῦν εἰς βάρος τῆς εὐθύνης καί τῆς ἀνθρωπίνης συμπεριφορᾶς καί προσφορᾶς.
Ὁ Πατριάρχης Δημήτριος, δέν κατεῖχε ἐπαρκῶς τήν κατ᾿ ἄνθρωπον σοφία. Τήν ψυχή του τήν ἐπηρέασε μόνον ἡ κατά Θεόν σοφία, γι᾿ αὐτό καί πρωτίστως διέθετε αὐτογνωσία, δηλαδή κατεῖχε τόν ἑαυτό του. 

Ἐγνώριζε ὡς ἄριστα τί εἶναι καί τί δέν εἶναι ὁ ἴδιος καί ἐτίμα πολύ αὐτούς πού ἐκάλυπταν τίς τυχόν ἐλλείψεις του καί τόν ἐστήριζαν, χωρίς ποτέ ὅμως νά μεμφθῇ καί αὐτούς πού παρέβλεπαν τήν ἐπάρκεια τῆς ψυχῆς του. 
Ἐγνώριζε ἐπίσης καλῶς τί εἶναι καί τί δέν εἶναι καί οἱ περί αὐτόν καί τιμοῦσε πολύ τήν καλλιέργειά τους καί σιωποῦσε γιά τά κενά τους. 

Αὐτή εἶναι μέ ἐλάχιστες ἁπλές λέξεις ἡ περιγραφή τῆς διακρίσεως καί συνέσεώς του, ἡ ὁποία χαρακτήρισε τήν ἐποχή του, τήν κράτησε ὑψηλά στήν συνείδησι ὅλων καί συνέβαλλε ὥστε τό Φανάρι, κατά τήν ἐποχή αὐτή νά κρατηθῇ κατά τό δυνατόν μακρυά ἀπό βλαπτικούς θορύβους, ψιθύρους καί σχόλια. Καί ἄς ὑπῆρξε βέβαια ἡ ἐποχή τῆς Πατριαρχίας του ὁμολογουμένως διαφορετική    ἀπό τήν σημερινή καί ὡς πρός τίς ἐκκλησιαστικές συγκυρίες.

Διέθετε ἀκόμη μιά γνήσια εὐγένεια καί στοργή γιά τούς πάντας, μικρούς καί μεγάλους, ἐπωνύμους καί ἀνωνύμους. Ὅπως ἀντίκρυζε τόν πρῶτο κάποιας χώρας, κατά τόν αὐτό λεπτό τρόπο ἀντήλλασσε δυό λόγια καί μέ τόν ὅποιο ἄνθρωπο τῆς βιοπάλης. 

Ἡ εὐγένειά του ὅμως αὐτή καί ἡ καταδεκτικότης του-γιά νά ἐπανέλθω στήν διάκρισι- δέν ξεπερνοῦσαν ποτέ κάποια ἄγραφα ὅρια καί δέν μετεβάλλοντο κατά περίπτωσι, οὔτε σέ ἀμετροεπῆ ὑπεροικειότητα καί κενή φιλοφρονητικότητα, ἀλλ᾿ οὔτε καί σέ ψυχρή τυπικότητα. 
Παρέμεναν εὐπρεπής εὐγένεια καί καταδεκτικότης καί διατηροῦσαν συνάμα καί μιά μόνιμη «συμπαθῆ» ἀπόστασι, τήν ὁποία κανείς δέν μπόρεσε ποτέ νά ὑπερβῇ.
Μετά ταῦτα θά διερωτηθῇ ἴσως ὁ ἀναγνώστης ἐάν μόνον μέ καθαρῶς πνευματικά ἐφόδια δύναται κάποιος νά ἀσκήσῃ διοίκησι καί νά διαχειρισθῇ ἐξουσία. Διότι συνήθως ἀκοῦμε, ὅτι εἶναι ἄλλο ἡ πνευματικότης καί ἄλλο ἡ διοίκησις.

Ἴσως νά εἶναι ἔτσι γιά τήν διοίκησι κοσμικῶν ὀργανισμῶν πού διαχειρίζονται πολιτικά καί ὑλικά συμφέροντα μέ τήν γνωστή συνέπεια ἐπί τῆς κοινωνικῆς ἀνισότητος παγκοσμίως.
Ἡ Ἐκκλησία ὅμως εἶναι Θεανθρώπινος Ὀργανισμός καί διοικεῖται κυρίως μέ πνεῦμα διακονίας. Ὅταν ὁ πνευματικός ἡγέτης τό διαθέτει, ὁ Κύριος, ὁ καί Δομήτηρ αὐτῆς, ἐπεμβαίνει στά τῆς ζωῆς της καί διά τῶν συνθηκῶν πού διαμορφώνει διά τῆς χάριτός Του «θεραπεύει τά ἀσθενῆ καί ἀναπληροῖ τά ἐλλείποντα». Αὐτό συνέβη καί γιά τόν Πατριάρχη Δημήτριο. Τό ζήσαμε στήν πρᾶξι κατά τήν διακονία τῆς Πατριαρχίας του, καί ἄς λέγεται, ἀκριβείας ἕνεκεν, ὅτι τό ἀναπόφευκτο «κόστος» ἐκ τῆς φθορᾶς τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως ἄφησε ἀνέπαφο τόν ἴδιο, διότι τό ἐπωμίσθησαν ἄλλοι...

Ἦταν, τέλος, ἄνθρωπος ἐλέους καί ἀγάπης παντοτεινῆς ὁ Πατριάρχης Δημήτριος. Εὔσπλαγχνος καί συγχωρητικός. Ἀμέτρητες φορές ζήσαμε καί νοιώσαμε τήν εὐσπλαγχνία του καί τήν ἀγάπη του, ἀλλά καί τήν βαθειά πικρία του ὁσάκις ἀντιμετώπιζε ἤ διαισθανόταν στούς ἄλλους ἔλλειψι ἀγάπης καί ἀνοχῆς. Χαρακτηριστική καί ἀξέχαστη παραμένει ἡ ἔκφρασις τοῦ προσώπου του καί ἡ ἁπλῆ κίνησις τῆς κεφαλῆς του, πού ἦταν καί ἡ μοναδική ἀντίδρασίς του ἔναντι τῆς ὅποιας ἀσπλαγχνίας. Λιτή καί περιεκτική...

Ἀλησμόνητη ἐπίσης παραμένει ἡ εὐσπλαγχνική του διάθεσις γιά ὅλους. Θά ἀναφερθῶ ἐδῶ σάν κατακλεῖδα στήν μικρή πτωχή Τατιάνα. Τό μικρό κοριτσάκι ἀπ᾿ τήν Ρωσσία, πού ἀπό τήν ἀγκαλιά τῆς μάννας του εἶχε τήν εὐκαιρία νά συνομιλήσῃ μαζί του στήν Μόσχα καί νά τοῦ ζητήσῃ νά προσεύχεται γι᾿ αὐτήν, προσφέροντάς του καί τό πολύ μικρό πάμφθηνο πλαστικό κουκλάκι της γιά νά τήν θυμᾶται. Τό κουκλάκι αὐτό ἦταν ὅ,τι πιό πολύτιμο μποροῦσε νά τοῦ προσφέρει.
Τό μικρό κουκλάκι τῆς Τατιάνας παρέμεινε δίπλα στήν κλίνη του μέχρι τέλους. Τό τιμοῦσε. Διότι πάντοτε στήν ζωή του τίμησε μέ τήν προσευχή, τήν προσοχή καί τήν ἀγάπη του τήν ἁγνή διάθεσι καί τόν ἀνθρώπινο πόνο. Διότι κι᾿ ἐκεῖνος ἁγνός ἦταν. Ἄνθρωπος ἦταν. Ὅσο γιά τόν πόνο, τόν ἔζησε ποικίλως στήν ζωή του. Οἱ Σταυροί του ὑπῆρξαν πολλοί, καί ὁ μεγαλύτερος ὅλων ἡ Πατριαρχία πού τοῦ ἐπεβλήθη. Γι᾿ αὐτό καί δέν τήν χάρηκε, τήν ὑπέστη θυσιαστικά μέ πόνο βουβό!

Τώρα πονοῦμε ἐμεῖς πού δέν τόν ζοῦμε πλέον καί δέν τόν χαιρόμαστε. Μᾶς παρηγορεῖ μόνον ἡ βαθειά πίστις, ὅτι εὑρίσκεται κοντά στόν Χριστό καί πρεσβεύει γιά τήν πονεμένη Μητέρα Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί γιά μᾶς τά παιδιά του.
Αἰωνία σου ἡ μνήμη, Πάτερ καί Δέσποτα! Ἀμήν.